عکاس خبری

راستش آرزومه که یه روزی بتونم یه عکاس خبری شم ! از نوع عکاس خبری جنگ از همونا توی فلسطین و عراق و افغانستان و ... جونشونو کف دستشون میزارن به عشق عکاسی بدون از تیر و دشمن می رن وسط میدان !
ولی همیشه برام سئوال بود که چطوری میشه این کاره شد !
راستش خودم یه کم تحقیق کردم نمی دونم درسته یا نه ! از یکی پرسیدم ، بهم گفت : اول باید نمونه عکس هاتو بدی به یه آژانس عکاسی - خبر گزاری اگر تایید کنن (که هر کسی رو تایید نمی کنن) با سرمایه و پشتوانه اون آژانس می شه این کاره شد البته به صورت شخصی هم میشه ولی کسی این کارو نمی کنه به علت هزینه بالای و خطر این جور سفر ها.

می دونم اکثر اعضای این تالار ممکنه فقط به خاطر عشق به عکاسی عکس بگیرن (خودم هم همینطورم) ولی می خواستم بدونم کسی هست که دقیق تر راهنماییم کنه چطور میشه عکاس خبری جنگ شد !؟!

هموتون شاید آقای محمد کربلایی رو بشناسین یکی از عکاسان معروف خبری که در سانحه هوایی چند سال پیش شهید شد، رشته تحصیلیش معماری بود ولی شغلش عکاسی بود
راستش رشته من هم معماری، آرزومه بتونم یه روزی مثل اون عکاس خبری بشم !

نقل قول:

---

البته به صورت شخصی هم میشه ولی کسی این کارو نمی کنه به علت هزینه بالای و خطر این جور سفر ها.

---

دوست عزیز...
با حلوا حلوا کردن کام کسی شیرین نمی‌شه
چرا انتظار دارید آژانسی همه جور وسایل به شما بدهد و پول فراوان و بیمه و احتمالا اسکورت مسلح تا بروید عکاسی؟

کسی که اهل خطر کردن باشه؟ اهل کار باشه؟ تو همین خیابانهای شهر خودمان اینقدر سوژه هیجان انگیز ریخته! که کافیست عکاسی کنید و آژانسهای دنیا هم روی هوا عکسهایتان را می‌خرند.
بعد این امکان و ارتباط بوجود میاد که بتوانید رابطه مرتب تری داشته باشید و یا بتوانید بصورت مشخص برای آژانس خاصی عکاسی کنید.

سلام

شفيع جان، وقتي تو بتواني از جانت دست بكشي و بري دنبال اين حرفه (عكاسي جنگ، نه عكاسي خبري) مسلما" دست كشيدن از دوربين و لنزهات و ... زياد كار سختي نيست. :)

ما هم يك زماني عاشق اين نوع عكاسي شديم!!! و بلافاصله همه جا آتش بس شد و پرچمهاي سفيد به اهتزاز درآمد :::big grin::: :

عكاسي جنگ!!!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Arash

که کافیست عکاسی کنید و آژانسهای دنیا هم روی هوا عکسهایتان را می‌خرند.
بعد این امکان و ارتباط بوجود میاد که بتوانید رابطه مرتب تری داشته باشید و یا بتوانید بصورت مشخص برای آژانس خاصی عکاسی کنید.

---

دوستان عزیز
از نظراتتون خیلی خیلی ممنون
راستش همه همینو میگن ! ولی تا حالا کسی بهم نگفت آخه چطوری می تونم با یه آژانس تماس بگیرم ! که عکسامو ببینه یا بخره !!!
می شه چند تا آژانس رو نام ببرید و روش تماس با اونو بگید !؟!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Mashhadi Vahid

سلام

شفيع جان، وقتي تو بتواني از جانت دست بكشي و بري دنبال اين حرفه (عكاسي جنگ، نه عكاسي خبري) مسلما" دست كشيدن از دوربين و لنزهات و ... زياد كار سختي نيست. :)

ما هم يك زماني عاشق اين نوع عكاسي شديم!!! و بلافاصله همه جا آتش بس شد و پرچمهاي سفيد به اهتزاز درآمد :::big grin::: :

عكاسي جنگ!!!

---

آقا وحید، ببخشید اصلا منظورتونو متوجه نشدم !!! یعنی چی !؟!
دست کشیدن از جان چه ربطی به دست کشیدن از دوربین و لنز داره !؟! همه عکاسان جنگ اینو می دونن که هر لحظه امکان داره جونشونو در راه کاری که انجام می دن از دست بدن ، با این حال یعنی شما می گین به همه عکاسا بگیم به جای این که خونتونو از دست بدین بهتره دوبین و لنز و فراموش کنین و به شغل شریف کشاورزی مشغول باشید ! درسته ؟ منظورتون این بود !؟!

به نظر من که ربطی نداره ! :::confused2:::

اگر کارنامه عکاسی شما فقط یک مجموعه عکس و یا تصویر است؟ می‌توانید ایمیل کنید به سایتهای مختلف... و یا حتی عکاسان مطرح در آژانسهای خبری... کار سختی نخواهد بود.
ولی اگر عکاسی مقوله مهمی در زندگیتان باشد؟ یقینا عکسهای زیادی دارید... که می‌توانید در مسابقات زیادی شرکت کنید. نمایشگاه بگذارید. سایت و فتوبلاگ بسازید... و خلاصه از ارائه کارهای مطلوب نتیجه مطلوب بگیرید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Shafy

آقا وحید، ببخشید اصلا منظورتونو متوجه نشدم !!! یعنی چی !؟!
دست کشیدن از جان چه ربطی به دست کشیدن از دوربین و لنز داره !؟! همه عکاسان جنگ اینو می دونن که هر لحظه امکان داره جونشونو در راه کاری که انجام می دن از دست بدن ، با این حال یعنی شما می گین به همه عکاسا بگیم به جای این که خونتونو از دست بدین بهتره دوبین و لنز و فراموش کنین و به شغل شریف کشاورزی مشغول باشید ! درسته ؟ منظورتون این بود !؟!

به نظر من که ربطی نداره ! :::confused2:::

---

نه شفيع جان

نقل قول:

---

با سرمایه و پشتوانه اون آژانس می شه این کاره شد البته به صورت شخصی هم میشه ولی کسی این کارو نمی کنه به علت هزینه بالای و خطر این جور سفر ها.

---

من ميگم هيچ سرمايه و هزينه اي بالاتر از جان عكاس نيست، پس كسي كه راضي بشه جانش رو در اين راه به خطر بياندازه، ديگه يك دوربين و چند تا لنز ارزشي در برابر جانش ندارد كه بخواد دنبال كسي براي تامين "هزينه و سرمايه" كارش باشد؛ در واقع مهمترين سرمايه گذاري را خود عكاس كرده.

(نميدانم توانستم منظورم را برسان يا نه). :::confused2:::

الان در همسایه غربی ما عراق همه رقم جنگ و درگیری و سوژه عکاسی یافت میشود. اگر با یک پرواز و یا با اتوبوس به ایلام و از انجا به مهران بروید چوپانها و قاچاقچی ها با گرفتن 100 هزار تومان شما را وارد عراق میکنند. از انجا تا بغداد با سواری 2 تا 3 ساعت راه است که اسکناس های ایرانی را هم رانندگان از شما میپذیرند.
در عراق عکاسان ازاد زیادی حضور دارند حتما نباید عکاس رویتر یا فرانس پرس بود. در صورت گرفتن کار خوب امکان ارسال ان را به تمام اژانسهای مطرح دارید. پیدا کردن ادرس ایمیل و وب سایت تمام اژانسهای مطرح دنیا برای ارسال عکس در گوگل 10 دقیقه طول میکشد تنها کافیست نام انها را در گوگل وارد کنید و یک ایمیل بزنید و خودتان و کارتان را معرفی کنید مطمئن باشید در صورتی که کار مطرحی داشته باشید انها به دنبال شما می ایند.

درسته که وسط جنگ و درگیری، گاها کارت خبرنگاری از معتبر‌ترین خبرگزاری‌ها هم نمی‌تونه حتی حافظ جان عکاس باشه، ولی حضور در چنین محیط‌هایی بدون داشتن کارت خبرنگاری معتبر، واقعا یک خودکشی خواهد بود.
به نظر شما، یک نفر با یک دوربین حرفه‌ای و با یک لنز نیم‌متری، بدون کارت خبرنگاری، وسط میدون جنگ، چه‌کار می‌کنه؟

در چنین مواقعی، اگر کارتی بتونه کمک بکنه، یک کارت از یک خبرگزاری معتبر بین‌المللی می‌تونه باشه.
البته این حرف من مستند نیست. ولی اصولا باید چنین جریانی داشته باشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sama01

درسته که وسط جنگ و درگیری، گاها کارت خبرنگاری از معتبر‌ترین خبرگزاری‌ها هم نمی‌تونه حتی حافظ جان عکاس باشه، ولی حضور در چنین محیط‌هایی بدون داشتن کارت خبرنگاری معتبر، واقعا یک خودکشی خواهد بود.
به نظر شما، یک نفر با یک دوربین حرفه‌ای و با یک لنز نیم‌متری، بدون کارت خبرنگاری، وسط میدون جنگ، چه‌کار می‌کنه؟

در چنین مواقعی، اگر کارتی بتونه کمک بکنه، یک کارت از یک خبرگزاری معتبر بین‌المللی می‌تونه باشه.
البته این حرف من مستند نیست. ولی اصولا باید چنین جریانی داشته باشه.

---

درست است که داشتن کارت خبر نگاری آزانسهای معتبر یک مزیت است اما در همین چند سال عکاسان ایرانی و غیر ایرانی زیادی از عراق عکاسی کرده اند که عکاسان آژانسهای مشهور هم نبوده اند بلکه برای نشریات و موسسات کوچک عکس گرفته اند و یا عکاس ازاد بوده اند اما اذعان میکنم که پاسپورت ایرانی در دنیا جز محبوب ترین ها نیست و به محض دیدنش ....:(

نقل قول:

---

اگر با یک پرواز و یا با اتوبوس به ایلام و از انجا به مهران بروید چوپانها و قاچاقچی ها با گرفتن 100 هزار تومان شما را وارد عراق میکنند. از انجا تا بغداد با سواری 2 تا 3 ساعت راه است که اسکناس های ایرانی را هم رانندگان از شما میپذیرند.

---

بابا بیخیال. جوون مردم رو به کشتن ندید. اصلا می دونید الان تو عراق یا حتی لب مرز چه چیزهایی منتظرتونه؟
اول عکاس خبری یا جنگ بشید بعد برید وسط یک جنگ واقعی! برای رسیدن به هر آرزویی باید از پله اول شروع کرد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط kholeno

بابا بیخیال. جوون مردم رو به کشتن ندید. اصلا می دونید الان تو عراق یا حتی لب مرز چه چیزهایی منتظرتونه؟
اول عکاس خبری یا جنگ بشید بعد برید وسط یک جنگ واقعی! برای رسیدن به هر آرزویی باید از پله اول شروع کرد.

---

بله پیام جان من میدونم چه خبره چون اوایل بازگشایی مرز عراق به مدت دو سال هفته ای دو روز میرفتم ایلام و وضعیت کسانی که میخواستند برای زیارت به عراق بروند و بدون توجه به مسایل دیگر چگونه بود.
تمام بیمارستانها مملو از جنازه کسانی بود که در عبور از مرز یا روی مین رفته بودند یا از تشنگی و گرما مرده بودند یا کشته شده بودند.
من هم با نظر شما موافقم که باید هر کاری را پله پله شروع کرد هیچ راه سریعی برای موفقیت وجود ندارد یعنی پشتکار - تلاش و گذشت زمان طولانی لازمه موفقیت در هر کاری است.
به قول اقلیدس برای اموختن هندسه راه شاهانه وجود ندارد. فکر میکنم زندگی فردی مثل جیمز نچوی میتواند برای هر عکاسی که به عکاسی جنگ علاقه دارد یک الگو باشد اگر زندگی او را مطالعه کنید میبینید که چند بار زخمی شده یا چه بلاها سرش امده.
من در تاپیک عکاسی جنگ نظرم را گفتم اما اگر اینجا به شکل دیگری مطرح کردم منظورم همان است که آرش در پستش گفت اما من عمدا کمی پیاز داغش را زیاد کردم.
شفیع جان اقا ما یک چیزی گفتیم زیاد جدی نگیر. اما من واقعا برای ارزوهای افراد احترام زیادی قایلم چون خودم هنوز در 40 سالگی میخوام دوتا زبان دیگه یاد بگیرم - در یکی دو رشته تحصیلی دیگه تحصیل کنم و..... یعنی معتقدم انسان به زنده نگه داشتن Dream زنده است. نمیدونم چرا من یک کمی با کلمه آرزو مشکل دارم یعنی انگار Dream بیشتر مفهوم را میرسونه در فارسی ارزو به چیزی میگویند که در فاصله بعید و به سختی قابل دست یافتن اطلاق میشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sama01

درسته که وسط جنگ و درگیری، گاها کارت خبرنگاری از معتبر‌ترین خبرگزاری‌ها هم نمی‌تونه حتی حافظ جان عکاس باشه، ولی حضور در چنین محیط‌هایی بدون داشتن کارت خبرنگاری معتبر، واقعا یک خودکشی خواهد بود.
به نظر شما، یک نفر با یک دوربین حرفه‌ای و با یک لنز نیم‌متری، بدون کارت خبرنگاری، وسط میدون جنگ، چه‌کار می‌کنه؟

در چنین مواقعی، اگر کارتی بتونه کمک بکنه، یک کارت از یک خبرگزاری معتبر بین‌المللی می‌تونه باشه.
البته این حرف من مستند نیست. ولی اصولا باید چنین جریانی داشته باشه.

---

درسته ! می دونم که اعزام از طرف یه آژانس معتبر دلیل بر سالم ماندن در جنگ نیست ! گلوله زن و مرد و کودک و عکاس و دوربین نمی شناسه، فقط می خواد بکشه !
ولی من از یه عکاس پرسیدم و بهم گفت حتی داشتن یه کارت بین المللی معتبر توی جنگ بی تاثیر نیست !
در مورد اینکه پاسپرت ایرانی مشکل داره، بله ! خوب هر جای دنیا به باشی وقتی بفهمن تو ایرانی هستی یه طوری به یه بهانه ای (کو تخم مرغ تازه ، در گنجه چرا بازه ...) می خوان الکی گیر بدن ! :::big grin:::

هرچند داشتن آرزو بر هیچ کس عیب نیست... اما گمان می‌کنم خیلی از دوستان دوست دارند شیپور رو از سمت گشادش فوت کنند!
نمی‌گم نمیشه یک دفعه رفت میدون جنگ و عکاسی کرد! ولی اونهایی که عکاس جنگ بودند و هستند هم هزار و یک تکنیک دارند که جان خودشون رو سالم در ببرند و بتوانند عکاسی کنند.
وقتی بسیاری از ما هنوز بلد نیستیم به از بقال سر کوچمون عکاسی کنیم، باهاش ارتباط بگیریم، راضیش کنیم و عکس خوب بگیریم؟(خودم رو میگم! به کسی بر نخوره) چجوری می‌خواهیم بریم با ملاعمر کنار بیاییم؟
باز هم تاکید می‌کنم اگر کسی می‌خواد عکاسی کنه؟ اینجا هزاران و هزاران سوژه هست... که خیلی از اونها نیاز به ماجراجویی، توان، مقاومت، سخت کوشی و تلاش بسیار داره...
اگر کسی بتونه از پس اینجور موارد بر میاد؟ میتونه امیدوار باشه که بتونه با سرباز جماعت در محل عملیات هم کنار بیاد.

عکاس Ap مدتها در عراق بازداشت بود... خیلی از عکاسها هم کشته شدند... کارت داخل جیب گاهی به کار میاد... ولی نه نقش جلیقه ضد گلوله رو بازی می‌کنه... نه نقش آرپی‌جی...
بسیاری از افرادی هم که به عکاس جنگ مشهور هستند به شکلی عکاس حواشی جنگ بودند... نه خط مقدم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Arash

هرچند داشتن آرزو بر هیچ کس عیب نیست... اما گمان می‌کنم خیلی از دوستان دوست دارند شیپور رو از سمت گشادش فوت کنند!
نمی‌گم نمیشه یک دفعه رفت میدون جنگ و عکاسی کرد! ولی اونهایی که عکاس جنگ بودند و هستند هم هزار و یک تکنیک دارند که جان خودشون رو سالم در ببرند و بتوانند عکاسی کنند.
وقتی بسیاری از ما هنوز بلد نیستیم به از بقال سر کوچمون عکاسی کنیم، باهاش ارتباط بگیریم، راضیش کنیم و عکس خوب بگیریم؟(خودم رو میگم! به کسی بر نخوره) چجوری می‌خواهیم بریم با ملاعمر کنار بیاییم؟
باز هم تاکید می‌کنم اگر کسی می‌خواد عکاسی کنه؟ اینجا هزاران و هزاران سوژه هست... که خیلی از اونها نیاز به ماجراجویی، توان، مقاومت، سخت کوشی و تلاش بسیار داره...
اگر کسی بتونه از پس اینجور موارد بر میاد؟ میتونه امیدوار باشه که بتونه با سرباز جماعت در محل عملیات هم کنار بیاد.

عکاس Ap مدتها در عراق بازداشت بود... خیلی از عکاسها هم کشته شدند... کارت داخل جیب گاهی به کار میاد... ولی نه نقش جلیقه ضد گلوله رو بازی می‌کنه... نه نقش آرپی‌جی...
بسیاری از افرادی هم که به عکاس جنگ مشهور هستند به شکلی عکاس حواشی جنگ بودند... نه خط مقدم.

---

خوب این صحبت هاتون کاملا منطقی هستند، قبول دارم !

من هم هنوز نمی تونم واسه عکس گرفتن از مردم کشور خودم خوب باهاشون ارتباط بر قرار کنم چه برسه به سرباز های آمریکایی :redface: اول باید این ضعف خودم رو تقویت کنم !

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Arash

هرچند داشتن آرزو بر هیچ کس عیب نیست... اما گمان می‌کنم خیلی از دوستان دوست دارند شیپور رو از سمت گشادش فوت کنند!
نمی‌گم نمیشه یک دفعه رفت میدون جنگ و عکاسی کرد! ولی اونهایی که عکاس جنگ بودند و هستند هم هزار و یک تکنیک دارند که جان خودشون رو سالم در ببرند و بتوانند عکاسی کنند.
وقتی بسیاری از ما هنوز بلد نیستیم به از بقال سر کوچمون عکاسی کنیم، باهاش ارتباط بگیریم، راضیش کنیم و عکس خوب بگیریم؟(خودم رو میگم! به کسی بر نخوره) چجوری می‌خواهیم بریم با ملاعمر کنار بیاییم؟
باز هم تاکید می‌کنم اگر کسی می‌خواد عکاسی کنه؟ اینجا هزاران و هزاران سوژه هست... که خیلی از اونها نیاز به ماجراجویی، توان، مقاومت، سخت کوشی و تلاش بسیار داره...
اگر کسی بتونه از پس اینجور موارد بر میاد؟ میتونه امیدوار باشه که بتونه با سرباز جماعت در محل عملیات هم کنار بیاد.

عکاس Ap مدتها در عراق بازداشت بود... خیلی از عکاسها هم کشته شدند... کارت داخل جیب گاهی به کار میاد... ولی نه نقش جلیقه ضد گلوله رو بازی می‌کنه... نه نقش آرپی‌جی...
بسیاری از افرادی هم که به عکاس جنگ مشهور هستند به شکلی عکاس حواشی جنگ بودند... نه خط مقدم.

---

دقیقا به همین علت و وجود همین مشکلات است که بنده عکاسی از حیوانات محترم را به عکاسی از ادمها ترجیح میدهم. هر کسی خودش را بهتر از دیگران میشناسد باید دید ایا ما خصوصیات اخلاقی و توانایی های روانی برای یک حرفه را داریم یا خیر شاید مهارت و تجربه به دست امدنی باشند ولی تغییر روحیه ادمها خیلی ساده نیست.
همانطور که ارش هم گفت من معتقدم تاریخ نشان خواهد داد که ایران امروز یکی از بهترین - بکرترین و پر سوژه ترین نقاط جهان برای عکاسی است.
کشوری در حال گذار - پر از سوژه های اجتماعی و سیاسی و تحولات بسیار.

سلام

من هي سعي كردم فقط بخونم و جواب ندم ولي يك سوالي هي توي ذهنم بزرگتر و بزرگتر مي شد كه ديدم كسي هم ظاهرا روش نشد سوال كنه.

شفيع عزيز اعتماد به نفس چيز خيلي خوبيه ( بيشتر اونايي كه معماري خوندند و يا مي خونند زيادي دارند :biggrin: ) ولي آيا شما به اندازه ي كافي از نظر تكنيك عكاسي اونم از نوع خبري كه سرعت زيادي رو در انتخاب سوژه ، كادر بندي سريع و ... مي طلبه پيشرفت كرده ايد كه چنين هدف كوتاه مدتي رو ( نه مي گم آرزو و نه Dream و نه Daydreaming ) در سر داريد ؟

مي دانيد معمولا عكاسان وقتي به درجه ي اجتهاد در فنون عكاسي ( بخوانيد املا و انشاي عكاسي) مي رسند تازه به فكر انتخاب رشته ( ورزشي، خبري، حيات وحش و ... ) مي افتند. در فوروم به اين بزرگي كه عكاسان بسيار چيره دست و حرفه اي درش عضوند تعداد دوستاني كه به اين اجتهاد رسيده اند از تعداد انگشتان يك دست فراتر نمي رود.

كشته شدن خيلي آسونتر از عكس خوب گرفتن است. خدا استاد كاوه ي گلستان را رحمت كند. عكاس چيره دستي كه به راحتي در اين راه كشته شد ولي لا اقل عكس هاي جاوداني از خودش به يادگار گذاشت. ترسم اين است كه زبانم لال شما قبل از ثبت دهمين عكس، شربت شهادت بنوشيد :(

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط farhad44

سلام

من هي سعي كردم فقط بخونم و جواب ندم ولي يك سوالي هي توي ذهنم بزرگتر و بزرگتر مي شد كه ديدم كسي هم ظاهرا روش نشد سوال كنه.

شفيع عزيز اعتماد به نفس چيز خيلي خوبيه ( بيشتر اونايي كه معماري خوندند و يا مي خونند زيادي دارند :biggrin: ) ولي آيا شما به اندازه ي كافي از نظر تكنيك عكاسي اونم از نوع خبري كه سرعت زيادي رو در انتخاب سوژه ، كادر بندي سريع و ... مي طلبه پيشرفت كرده ايد كه چنين هدف كوتاه مدتي رو ( نه مي گم آرزو و نه Dream و نه Daydreaming ) در سر داريد ؟

مي دانيد معمولا عكاسان وقتي به درجه ي اجتهاد در فنون عكاسي ( بخوانيد املا و انشاي عكاسي) مي رسند تازه به فكر انتخاب رشته ( ورزشي، خبري، حيات وحش و ... ) مي افتند. در فوروم به اين بزرگي كه عكاسان بسيار چيره دست و حرفه اي درش عضوند تعداد دوستاني كه به اين اجتهاد رسيده اند از تعداد انگشتان يك دست فراتر نمي رود.

كشته شدن خيلي آسونتر از عكس خوب گرفتن است. خدا استاد كاوه ي گلستان را رحمت كند. عكاس چيره دستي كه به راحتي در اين راه كشته شد ولي لا اقل عكس هاي جاوداني از خودش به يادگار گذاشت. ترسم اين است كه زبانم لال شما قبل از ثبت دهمين عكس، شربت شهادت بنوشيد :(

---

آقا فرهاد ! من که نگفتم هفته بعد می خوام برم عراق :::big grin:::

من فقط می خواستم از تجربیات اعضای تالار استفاده کنم ! این پست برای من یک آرزویی نیست که من بخوام 1 ساله بهش برسم ، هدفم اینه که یه روزی برسم، و هدفم از رسیدن این نیست که با یه دوبین 5 میلیونی برم جلوی گلوله ! آرزو و هدفم اینه که یه روزی بتونم حتی با یه گوشی 1.3 مگا پیکسلی شناختم از عکاسی اونقدر زیاد بشه که بتونم تصاویر با ارزشی ثبت کنم ( جنگ ، شورش های خیابانی ، ... )

نقل قول:

---

كشته شدن خيلي آسونتر از عكس خوب گرفتن است.

---

این از اون جملاتی بود که پلاگین آب طلا لازم داره :::happy:::

اما چند کلام حرف اضافه:

آقای غفاری به سادگی و در عین ناباوری درگیر دردسرهای آویزان کردن دوربین از گردن شدند! برای همین حیوانات رو به جای انسانها انتخاب کردند... عکاسی از حیوانات هم کار بسیار مشکلی است و انتهایی هم نداره... ولی حداقل ویژگیش اینه که مساله شما با حیوانات به شخص شما برمی‌گرده! اگر طرف شما خرس گریزلی نباشه میشه باهاش کنار اومد! (برای خرس هم تکنیکهای ثابت قابل مطالعه وجود داره)

اما در میان انسانها در هرجامعه متمدن و غیر متمدن انواع اقسام خرس وجود داره که برای رد شدن از کنارشون همراه با دوربین! و یا احیانا برقراری ارتباط و عکاسی از اونها باید فقط دل شیر داشته باشید و تجربه فراوان تا به تیر غیب دچار نشید.

فرهاد عزیز... در عکاسی خبری تکنیک بالا و هوشمندی بسیار مهم است که بتوانید بهترین فریمها رو ثبت کنید. اما به گمان من در شرایط سخت عکاسی، بیش از اونکه تکنیک عکاسی و کادربندی مهم باشه؟ چگونه عکاسی کردن و چگونه سالم ماندن مهم است.
در چنین فضاهایی دیگه اصلا کادر خوب معنی نداره... مهم اینه که شما بتوانید به سوژه و یا اتفاق نزدیک بشید... و بتوانید روی پاهای خود از سوژه و یا اتفاق دور بشید! (حالا اگر کسی تکنیک بلد نباشه و جانش رو به خطر بیندازد و بخواهد زیر چوب و باتوم تمرین عمق میدان و نورسنجی کند؟ کتک و ترکش و گلوله این آموزش رو بهش خواهد داد!)

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Shafy

آقا فرهاد ! من که نگفتم هفته بعد می خوام برم عراق :::big grin:::

من فقط می خواستم از تجربیات اعضای تالار استفاده کنم ! این پست برای من یک آرزویی نیست که من بخوام 1 ساله بهش برسم ، هدفم اینه که یه روزی برسم

---

سلام
در خصوص عکاسی جنگ مواردی رو یاد آوری می کنم شاید بدرد بخوره .(اینم تجربه اعضا تالار)
به نظر من عکاس جنگ بایداول تو جنگ کلی بدود تا خودش یه جنگجو بشه چرا ؟ چون شگردهای جنگ رو بلد باشه .تا راه های گریز رو بدونه .
عکاس جنگ باید مثل یه جراح باشه .چرا ؟چون تو جنگ اگه تا یه زخمی رو دید و تحت تاثیر عواطف قرار بگیره دیگه نمی تونه صحنه هارو عکاسی کنه .زود میره برای کمک .البته منظورم این نیست که دکتر ها عاطفه ندارند (دکتر روشن منو میبخشند انشالله )و یا کمک کردن یه عکاس به یه مجروح کار بدی است .نه منظورم اینه که باید کمتر تحت تاثیر قرار بگیره .
چند روز پیش یک کلیپ کالبد شکافی پزشک قانونی دیدم نتونستم تا نصف کلیپ رو ببینم حالم بد شد .
با حرف آرش که می گه بعضی از عکاسان فقط پشت خط بودم موافقم .بعضی جاها ادم حتی اونایی که ایمان واعتقادشون هم قوی هست پاشون می لرزه .
شاید این خاطره را ننویسم بهتر باشه چون احساس می کنم که حمل بر خود ستایی باشه ولی شنیدنش بد نیست بخصوص برای شفیع خان .
حمله والفجر هشت ما نیروی خط نگهدار بودیم که باید تا خط شکسته می شد ما وارد عمل می شدیم .
(هنگام عبور از اروند و دیدن اون همه موانع که توسط بچه ها شکسته شد وکلی کشته و مفقودی دادیم و من هنوز اعتقاد دارم هیچ عکسی و فیلیمهایی که در خصوص این عملیات تا کنون ساخته شد ه نمی تواند 50 درصد واقعیت رو نشون بده )
ما رفتیم خط مقدم . اما کو خط .ما اصلا خاکریز نداشیم .پشت برامدگی جاده ای که ارتفاع از سطح زمین نداشت خوابیده بودیم و به اصطلاح سنگرگرفته بودیم .بقیه ما جرا را خودتون حدس بزنید که چه واویلایی بود .چپ و راست تک تیراندازهای عراقی بچه هارو با سیمینوف می زدند.
نکته مهم اینجاست .
درست سه روز از ماندن ما تو خط می گذشت که شاهد اتفاقات جالبی بودم .
از جمله بسیجی داشیم می اومد اونجا وبه فرمانده می گفت که من روحیه جنگی ندارم من باید برگردم .کم هم نبود تعدادشون .خوب خداییش وضعیت بشدت وحشتناک بود
جالبتر .
دو روحانی جوان !!! از استان خودمون آمدند آنجا , نیم ساعت حتی حتی نیم ساعت جرات نکردند در خط بمانند و سریع برگشتند .که بچه ها کلی ....
البته این ها طبیعی بود روحانی هم مثل ما ادم بود او هم می تواند بترسد .
جناب شفیع این هارو گفتم تا قسمتی از جنگ رو یادت بیارم و خودت رو تو اون وضع قرار بدی ببینی باز هم می تونی اونجا عکس بگیری .
البته مضاف بر اون تکه تکه شدن و کشته و زخمی شدن دوستانت که در مدت کوتاهی با تو اخت می شوند هم به کنار .
به نظر من ای کاش اصلا جنگی نبود که به عکاسیش فکر کنیم
شفیع جان همون دنبال عکاسی اجتماعی و مسایل اجتماعی رو بگیری بهتره
ببخشید زیادی حرف زدم روز جمعه است و بیکاری و .......

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Arash

فرهاد عزیز... در عکاسی خبری تکنیک بالا و هوشمندی بسیار مهم است که بتوانید بهترین فریمها رو ثبت کنید. اما به گمان من در شرایط سخت عکاسی، بیش از اونکه تکنیک عکاسی و کادربندی مهم باشه؟ چگونه عکاسی کردن و چگونه سالم ماندن مهم است.
در چنین فضاهایی دیگه اصلا کادر خوب معنی نداره... مهم اینه که شما بتوانید به سوژه و یا اتفاق نزدیک بشید... و بتوانید روی پاهای خود از سوژه و یا اتفاق دور بشید! (حالا اگر کسی تکنیک بلد نباشه و جانش رو به خطر بیندازد و بخواهد زیر چوب و باتوم تمرین عمق میدان و نورسنجی کند؟ کتک و ترکش و گلوله این آموزش رو بهش خواهد داد!)

---

خوب البته اينا همون چيزايي بود كه تو ذهن من بود ولي شما به طريق ديگري بيان كرديد. عكاس جنگ بايد عكاسي براش مثل نفس كشيدن يه عادت روتين باشه چون توي جنگ وقتي براي اون كارها باقي نمي مونه.

جنگ خوب نیست !
هیچ کس هم از جنگ خوشش نمی یاد. عکاسان جنگ هم هدفشون همینه که بتونن حتی یه گوشه کوچکی از این واقعه رو به دیگران نشون بدن !
این خاطراتی تعریف کردین، واقعیت داره ! خیلی ها واسم از این خاطره ها تعریف کردن، حتی شنیدنش پشت آدم و می لرزونه !!!
البته می دونم قابل مقایسه نیست ولی همتون حتما فیلم (نجات سرباز رایان رو دیدین) 25 دقیقه اول رو ببینین، اونجا واقعا مرد می خواد که بره و عکس بگیره !

ببخشید، فکر کنم موضوع رفت رو نقد فیلم و سینما :::big grin:::

یکی از راههای عکاس خبری شدن، علاوه بر مواردی که آرش خان گفتند اینه که اگر آژانسی پیدا نمیشه که به شما یه 1ds markIII با یه کوله پر از لنز بده و شما رو بفرسته به یه ماموریت ماجراجویانه، برای خودتون پروژه ای تعیین کنید و مدتی تمام تمرکز و تواناییتون رو به کار بگیرید و اون رو به انجام برسونید. از موضوعات ساده و سهل الوصول شروع کنید. دست خودتونه، به هر چی که علاقه دارید. مثلا عکاسی از موتورسوارهای بی مبالات شهر، عکاسی از پیرمردهای بازنشسته توی پارکها، متکدیان، فقر در جامعه، حجاب و ... هزاران موضوع ریز و درشت که دور و بر همه ما هست. حتما نباید پروژه شما عکاسی از قتل عام یه خانواده عراقی توسط سربازان آمریکایی باشه. خیلی از هنرمندان بزرگ هستند که از یک مسئله خیلی جزئی و پیش پاافتاده که همه ما از کنارش به سادگی رد میشیم و حتی اونها رو نمی بینیم یک اثر هنری ماندگار خلق می کنند که بر روی جامعه هم تاثیر گذار میشه. برای خلق یک اثر هنری بزرگ لازم نیست حتما سوژه بزرگی داشته باشیم.
بعد از یک مدت شما یک مجموعه عکس اجتماعی دارید با کوله باری از تجربه. اگر پول اضافی هم داشته باشید می تونید نمایشگاه بزنید. ممکنه همین مجموعه سکوی پرتاب شما بشه به اون چیزی که در ذهن دارید. حداقلش اینه که برای دلتون عکاسی کردید و به اون کاری که عشق می ورزید جامه عمل پوشوندید بدون این که محتاج ارگان یا آژانسی باشید. مطمئنا اگر پشتکار داشته باشید به اون چیزی که می خواهید می رسید.

سلام.
فكر كنم شفيع جان را با تصميم‌شان بگذاريم برای بعد بهتر باشد،
اساتید و با تجربه‌ها بفرمایند برای عکاسی خبری (در مرحله بعدی، جنگ) چه توانایی‌هایی لازم است و چگونه باید رفتار کرد؟

وقتی در خیابان از یک آدم معمولی نمیشه عکس گرفت چگونه می‌‌توان از یک واقعه یا اتفاقٍ خبری یا یک تجمع، به سلامت عکاسی کرد؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Simaei

سلام.
فكر كنم شفيع جان را با تصميم‌شان بگذاريم برای بعد بهتر باشد،
اساتید و با تجربه‌ها بفرمایند برای عکاسی خبری (در مرحله بعدی، جنگ) چه توانایی‌هایی لازم است و چگونه باید رفتار کرد؟

وقتی در خیابان از یک آدم معمولی نمیشه عکس گرفت چگونه می‌‌توان از یک واقعه یا اتفاقٍ خبری یا یک تجمع، به سلامت عکاسی کرد؟

---

رسیدن به اون مرحله در نیافتنی نیست !
با نظر دوستان موافقم، اول باید بتونم یه عکاس اجتماعی خوب بشم و بعد قدم های بزرگ تر :::happy:::

با سلام به همه دوستان.
راستش قصد داشتم تا چند سوال راجع به عکاسی خیابانی بپرسم اما تاپیکی برایش پیدا نکردم و نزدیک ترین تاپیکی که پیدا کردم همین بود. حالا همین جا سوال را طرح کنم یا تاپیکی برای موضوع عکاسی خیابانی وجود دارد و یا کسی زحمت ایجاد آن را می کشد؟

من یه عکاس تازه کارم و می خوام با داشتن یه کارت خبر نگاری از یه خبرگذاری کارمو راحتتر انجام بدم چطور میتونم یه همچین کارتی رو برای خودم تهیه کنم چون هرجا میرم از من کارت میخان و من هم که...
ممنون میشم کمکم کنید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sina1566

من یه عکاس تازه کارم و می خوام با داشتن یه کارت خبر نگاری از یه خبرگذاری کارمو راحتتر انجام بدم چطور میتونم یه همچین کارتی رو برای خودم تهیه کنم چون هرجا میرم از من کارت میخان و من هم که...
ممنون میشم کمکم کنید

---

اگر جایی را پیدا کردید بنده و بسیاری دیگر از عزیزان را هم بی اطلاع نگذارید!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Kaveh Ghobadi

اگر جایی را پیدا کردید بنده و بسیاری دیگر از عزیزان را هم بی اطلاع نگذارید!

---

البته به جز کارت اگه یک جلیقه هم بپوشید (ترجیحا کرمی :biggrin:) کمتر بهتون گیر میدن امتحان کنید:::happy:::

نقل قول:

---

من یه عکاس تازه کارم و می خوام با داشتن یه کارت خبر نگاری از یه خبرگذاری کارمو راحتتر انجام بدم چطور میتونم یه همچین کارتی رو برای خودم تهیه کنم چون هرجا میرم از من کارت میخان و من هم که...
ممنون میشم کمکم کنید

---

دوست من شما از هرجا که کارت میگیری باید براشون عکاسی کنی... اونا کارت به شما نمیدن که بری واسه خودت عکاس کنی... که اگه هم مشکلی پیش اومد، اتفاقی افتاد، اسم اون خبر گزاری یا سازمان پای کارت شماست و باید جوابگو باشند ( که اگر باشند ! شما در اکثر مواقع تنها خواهی ماند )

و خیلی از جاها به محض اینکه همکاری با شما قطع رو میکنن، کارت شما رو هم ازتون میگیرن .

اگه خیلی به عکاسی خبری علاقه داری به نظر من سعی کن فعلا با روابطی که پیدا می کنی به جاهایی که دوست داری بری و برای خودت مجموعه های خوبی جمع کنی... مثلا اگه دوستی داره کارگردان تئاتره از اون بخواه با دوستاش و کارگردان های دیگه صحبت کنه و برات اجازه بگیره، یا مثلا یه آدم محلی پیدا کن واسه ورود به یه جایی که با غربیبه ها - اونم دوربین به دست - زیاد راحت نیستند و ...

دوستان البته از کانون ( ؟ ) خبرنگاران جوان هم میشه کارت گرفت من خودم بعد از ماه رمضان اولین کاری که میکنم همینه آدرسش هم که خیابان ولیعصر - خیابان جام جم هستش که بعد از چند جلسه کلاس و یک امتحان کارت میدن اگر کسی خواست میخواد از یکی از دوستان که اونجا آشنا داره اطلاعات کاملش رو میگیرم

سلام دوستان
من یک عکاس آزاد و آماتور هستم.نه خبرنگارم و نه دانشجوی عکاسی.
تا حالا در شهرستانهای مختلف ( یزد شیراز اصفهان ) عکاسی کردم حتی در تهران در مناسبتهای ویژه ( تاسوعا عاشورا و شبهای قدر ) هم عکاسی کرده بودم و کسی من رو دستگیر نکرده بود.
چند ماه پیش برای یک پروژه تحقیقاتی در مورد مدیریت شهری و معماری شهر سازی احتیاج به یک سری عکس داشتیم .من هم گفتم خوب میریم عکس میگیریم !

اما اتفاقی برام افتاد که براتون می نویسم.

در حین عکاسی [ سوژه : صندلی های سنگی جدید نصب شده در پیاده رو خیابان ولی عصر ، مکان حوالی خیابان پسیان و فرشته] یک دفعه یک افسر پلیس (جالبیش اینه که افسر راهنمایی بودن) دشمن تا به دندان مصلح ! (یعنی من با یک دوربین 400D و یک لنز کوچولوی ناقابل 18-55 Kit) رو در حین ارتکاب به جرم دستگیر کرد.
پلیس :[با عصبیت فراوان] چیکار میکنی آقا ! از کی عکس میگیری؟
نوید: از کسی عکس نمیگیرم قربان از صندلی های پیاده رو عکس میگرم.
پلیس : یعنی چی؟ مسخره میکنی منو؟ دوربینت توقیف آقا جان بیا بریم .
[در این لحظه پلیس دوربین من رو گرفت و در حالی که بند دوربین توی گردنم بود من رو کشان کشان همراه خودش برد تا نزدیک چهار راه پارک وی]
نوید: جناب سروان به خدا مسخره نکردم. آخه یک لحظه صبرکنید. خوب عکسامو نگاه کنید!
پلیس: خبرنگاری؟
نوید: نه
پلیس : دانشجوی عکاسی هستی؟کارت دانشجویی داری؟
نوید: نه . من کارم عکاسی نیست !
پلیس: مجوز داری؟
نوید: مجوز چی آخه؟ مگه اینجا تابلوی عکاسی ممنوع داره؟
پلیس: اصلا تو چی کاره ای؟
نوید: من مهندس نرم افزارم.
( همه این روده درازی ها رو کردم تا به این تیکه از دیالوگ برسم ! )
پلیس: اگه مهندسی پس چرا عکس میگیری؟؟
نوید: خوب جناب سروان من عکاسی دوست دارم. الانم برای پایان نامه برادرم دارم از پیاده رو و صندلی هاش عکس میگرم.مگه اشکال داره ؟
پلیس: بله ! شما باید مجوز عکاسی داشته باشین.
........
خلاصه با هزار بار خواهش و التماس جناب سروان عکسهای ما رو دید و با یک نگاه عاقل اندر سفیه یه نگاه به من کرد ( منظور ایشان هم احتمالا این بود که آخه آدم عاقل از صندلی و تیرچراغ برق عکس میگیره! )
سرتون رو درد اوردم ولی بعد از 1 ساعت سئوال جواب ما رو آزاد کردند.


تو چند هفته گذشته با دوتا عکاس و خبرنگار و یک دانشجوی معماری برخورد کردم.اون ها هم بهم گفتن که عکاسی در تهران ممنوعه ! مخصوصا مرکز شهر حوالی خیابان انقلاب دانشگاه تهران و ...
حتی با دوست دانشجوی معماری هم خیلی جدی تر از من برخورد شده بود.

حالا من میخوام بدونم آیا واقعا عکاسی در خیابان های تهران ممنوعه؟ یا من خیلی بد شانسم؟
یعنی واقعا برای ثبت چند تصویر از پاییز خیابان های تهران باید خبرنگار باشم؟
آیا دوستان دیگه هم چنین تجربه ای داشتن؟ ممنون میشم راهنمایی کنید که باید چه کار کنم؟
بازهم ببخشید که یکم زیاد نوشتم.

دوست عزیز متاسفانه ما در کشوری هستیم و زندگی میکنیم که مردمان این کشور سطح سواد و دانش عمومی در آنها زیر حد استاندارد هست و وقتی از چیزی سر در نیاورند آنرا تخلف و جرم محسوب میکنند و سیاسی با قضیه برخورد میکنند و تا قسم خدا پیغمبر نخوری اذیت میشی توهین میشنوی و .... مشابه مورد شما مصداقهای زیادی در جامعه داره که من نمیخوام مطرح کنم ولی در ایران نفس هم بکشی باید مجوز بگیری وگر نه ... خلاصه همین که کاریت نداشتن شانس آوردی باز هم خدا رو شکر .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Navid7h

سلام دوستان
من یک عکاس آزاد و آماتور هستم.نه خبرنگارم و نه دانشجوی عکاسی.
تا حالا در شهرستانهای مختلف ( یزد شیراز اصفهان ) عکاسی کردم حتی در تهران در مناسبتهای ویژه ( تاسوعا عاشورا و شبهای قدر ) هم عکاسی کرده بودم و کسی من رو دستگیر نکرده بود.
چند ماه پیش برای یک پروژه تحقیقاتی در مورد مدیریت شهری و معماری شهر سازی احتیاج به یک سری عکس داشتیم .من هم گفتم خوب میریم عکس میگیریم !

اما اتفاقی برام افتاد که براتون می نویسم.

...

تو چند هفته گذشته با دوتا عکاس و خبرنگار و یک دانشجوی معماری برخورد کردم.اون ها هم بهم گفتن که عکاسی در تهران ممنوعه ! مخصوصا مرکز شهر حوالی خیابان انقلاب دانشگاه تهران و ...
حتی با دوست دانشجوی معماری هم خیلی جدی تر از من برخورد شده بود.

حالا من میخوام بدونم آیا واقعا عکاسی در خیابان های تهران ممنوعه؟ یا من خیلی بد شانسم؟
یعنی واقعا برای ثبت چند تصویر از پاییز خیابان های تهران باید خبرنگار باشم؟
آیا دوستان دیگه هم چنین تجربه ای داشتن؟ ممنون میشم راهنمایی کنید که باید چه کار کنم؟
بازهم ببخشید که یکم زیاد نوشتم.

---

سلام بر شما دوست خوب:

از این شماره استعلام بگیرید اگر ایرادی داشته باشد راهنمایتان میکنند.

197 بازرسی ناجا

پاینده باشید

پست من به اینجا منتقل شد. از مدیران عذر خواهی میکنم اگه جای نامناسب مطلب نوشتم.
اما منظرم عکاسی خبری در تهران نیست !

خیلی سعی کردم چیزی ننویسم.
ولی از اینکه پلیس راهنمایی شما رو دستگیر! کرده بسیار خندم گرفته!
البته دفعه اولی نیست که این آقایان به عکاسان گیر داده‌ اند! خودم هم چند بار تجربش رو داشتم! هر دفعه هم خیلی جدی گفتم فکر می‌کنی خلاف کردم؟!‌ پلاکم رو بردار! یا جریمم رو بنویس!
یکی از اینها هم باحالتر و یا شجاع تر بود گفت زنگ می‌زنم ۱۱۰! گفتم که نه! من زنگ می‌زنم چون مزاحم کار من شدی!


عکاسی در فضای شهری آزاد است. مگر اینکه تابلوی عکاسی ممنوع وجود داشته باشد و یا نیروی انتظامی درخواست عدم عکاسی کند.

(استفاده از ۳ پایه به طور کلی ممکن است مشکل ساز شود.)
(عکاسی در شب در شهر اونهم در جاهای بی ربط ممکن است مشکل ساز شود و یا حتی گرفتار پلیس امنیت شوید.)
اما این موارد با مذاکره و توضیح به سادگی قابل حل است و پلیس امنیت حرفه‌ای و آموزش دیده است و با گروهبان راهنمایی رانندگی فرق دارد.

فیلمبرداری آماتوری هم شرایط بالا رو دارد.(فیلمبرداری حرفه‌ای نیاز به مجوز دارد. ۳ پایه که حتما!)

خلاصه اینکه اگر بدانید چه کاری انجام می‌دهید و خلاف نیست؟ آدم بی ربطی به شما گیر نمی‌ده اگر هم بده از کرده خودش پشیمان می‌شه...
معذرت می‌خوام ولی اگر چلمنگ ظاهر بشید؟ بلبل!(منظور بقال محترم محل عکاسی) هم برایتان ابوعطا خواهد خواند.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Arash

خیلی سعی کردم چیزی ننویسم.
ولی از اینکه پلیس راهنمایی شما رو دستگیر! کرده بسیار خندم گرفته!
البته دفعه اولی نیست که این آقایان به عکاسان گیر داده‌ اند! خودم هم چند بار تجربش رو داشتم! هر دفعه هم خیلی جدی گفتم فکر می‌کنی خلاف کردم؟!‌ پلاکم رو بردار! یا جریمم رو بنویس!
یکی از اینها هم باحالتر و یا شجاع تر بود گفت زنگ می‌زنم ۱۱۰! گفتم که نه! من زنگ می‌زنم چون مزاحم کار من شدی!


عکاسی در فضای شهری آزاد است. مگر اینکه تابلوی عکاسی ممنوع وجود داشته باشد و یا نیروی انتظامی درخواست عدم عکاسی کند.

(استفاده از ۳ پایه به طور کلی ممکن است مشکل ساز شود.)
(عکاسی در شب در شهر اونهم در جاهای بی ربط ممکن است مشکل ساز شود و یا حتی گرفتار پلیس امنیت شوید.)
اما این موارد با مذاکره و توضیح به سادگی قابل حل است و پلیس امنیت حرفه‌ای و آموزش دیده است و با گروهبان راهنمایی رانندگی فرق دارد.

فیلمبرداری آماتوری هم شرایط بالا رو دارد.(فیلمبرداری حرفه‌ای نیاز به مجوز دارد. ۳ پایه که حتما!)

خلاصه اینکه اگر بدانید چه کاری انجام می‌دهید و خلاف نیست؟ آدم بی ربطی به شما گیر نمی‌ده اگر هم بده از کرده خودش پشیمان می‌شه...
معذرت می‌خوام ولی اگر چلمنگ ظاهر بشید؟ بلبل!(منظور بقال محترم محل عکاسی) هم برایتان ابوعطا خواهد خواند.

---

جناب آقای آرش عاشوری نیا
ازاینکه اتفاقی که برام افتاد حداقل شما رو به خنده انداخت خوشحالم.
شاید یکم تونستم زحمت شما تو در این فروم رو جبران کنم.
چون از نوشته های شما و (سایرین دوستان حرفه ای و صبور ) تاحالا بسیار چیز یاد گرفتم.


البته دستگیر که نه ! فقط گیر شدید داد !

یه جوارایی فهمیدم که آدم باید جدی و محکم باشه (مخصوصا برای آدم پلیس پسندی مثل من !)

ولی این اتفاق و صحبت های چند نفر از دوستان خبرنگار و ... من رو به شک انداخت که شاید قانون خاصی وجود داره

البته بعضی وقتها قوانین نانوشته اند !!!

بازهم از توضیحاتتون ممنونم.

كلا" در فضاهاي عمومي ،دوربين و لنز ،جلب توجه مي كند و هر آجان و يا آدم كنجكاوي دوست داره سر از كار شما در بياره.شانس و شعور هم گاهي خيلي دخيلند .
شانس براي شما و شعور براي طرفتون. اگر چه در بيشتر زمان ها محكم ايستادن جلوي طرف به قول شما جواب ميده اما خوب آدم عاقل شرايط رو هم در نظر ميگيره و بي خود خودش و تجهيزاتش رو دچار دردسر نمي كنه.چون گاهي وقتا سمبه پرزور و كله، شق است.

نقل قول:

---

یه جوارایی فهمیدم که آدم باید جدی و محکم باشه

---

دقیقا جواب سوال همینه که فرمودید.

باید جدی باشید و به کاری که انجام می‌دید اعتقاد داشته باشید و جایگاه قانونی خودتون و حق و حقوقتان را بشناسید.
به قانون هم احترام بگذارید.
و اگر لازم باشه این شما باشید که با پلیس تماس می‌گیرید! چه با ۱۱۰ و یا با ۱۹۷.

این مورد در مورد افراد معمولی هم صادق است.
مغازه دار و الاف سر کوچه که خودش رو صاحب محل می‌دونه و اینها ممکنه مزاحم عکاسی شما بشوند و یا مزاحم خودتان.
(حلیم فروشی یکی از عکاسان عزیز رو مورد نوازش قرار داده بود، عکاس عزیز ما پلیس خبرکرد و طرف حلیم شد!)

شاید اضافه کردن این نکته هم بد نباشه که عکاسی در تهران کلا سخت است.
ولی در شهرهایی مثل اصفهان، شیراز و یزد بسیار آسان تر...
مردم شهرهای توریستی با این داستان کاملا آشنا هستند و آگاه.

شهرهای کوچکتر در شمال کشور، غرب سمت کردستان و کرمانشاه هم مشکلی برای شما بوجود نخواهند آورد.(دقت در ارتباط درست و حرفه‌ای مخصوصا هنگام عکاسی از خانمها حافظ جان عکاس است!:::big grin::: )
استفاده از راهنمای محلی(می‌تونه فک و فامیل شما باشه؟ آشنایی در اون منطقه؟ و یا جان نثاری که در یک دهات، شهر و یا محله پیدا می‌کنید! که از این افراد بسیار پیدا می‌شه... در صورتی که ارتباط انسانی با افراد برقرار کنید. یعنی همانقدر که باید با مزاحمین شهری محکم و جدی برخورد کرد باید مردم روستایی رو بوسید و بغل کرد و محکم دست داد و به حرفشون گوش کرد. حتی اگر با شما راه نمیان؟ بزرگترین اشتباه اینه که باهاشون جدی برخورد کنید! دست بدید و تشکر کنید و برید پی کارتون! این کار باعث می‌شه سلامت بمانید و ارتباط درست شما این امکان رو به عکاس بعدی بده که اونجا عکاسی کنه.)

حالا یه خاطره کوچیک هم من از این روزهام بگم!
با یه تیم ۱۵ تا ۲۰ نفره این روزها در شهرهای زیادی مشغول عکاسی بودم و هستم از اصفهان و یزد گرفته تا شیراز و بندرعباس و قشم و تبریز(بقیه هم فیلمبرداری... ریل چینی و ماجراهای اونجوری)
هم روز و هم شب... حتی شده که کوچه ای رو و یا میدان امیرچخماق یزد رو هم نورپردازی کنیم تا صبح!
همه جور مجوز هم حاضر و آماده بود اما دریغ از کسی که بیاد این مجوز ها رو ببینه! علتش هم برمی‌گرده به برخورد حرفه‌ای گروه .

حالا من میخوام بدونم آیا واقعا عکاسی در خیابان های تهران ممنوعه؟ یا من خیلی بد شانسم؟
یعنی واقعا برای ثبت چند تصویر از پاییز خیابان های تهران باید خبرنگار باشم؟
آیا دوستان دیگه هم چنین تجربه ای داشتن؟ ممنون میشم راهنمایی کنید که باید چه کار کنم؟
بازهم ببخشید که یکم زیاد نوشتم.[/QUOTE]


سلام دوست عزیز

برای عکاسی در محیطی مثل پارکها زیاد به مشکلی بر نمی خورید اما در مکان های دیگه مثل خیابانها ، ساختمانها ، ووووو

بهتر است که مجوز داشته باشید اونجوری دیگه خیالتون راحته ( چون اصولا پلیس که هیچی آدم های معمولی هم امکان عکاسی رو از شما سلب می کنند و کلا شما رو به زحمت می اندازند ) و یا شاید مجبور بشید با شک و تردید و ترس عکاسی کنید البته منظورم از ترس اینه که به آدم گیر بدن البته به هر حال شما آزاد می شید اما هیچ کس دنبال دردسر نمی گرده که به خواد ساعتها الاف بشه و شاید حتی مجبور بشه شات هاشو پاک کنه و یا فیلم رو تحویل بده و یا کلا با برخوردی رو به رو بشه که هم وقتش تلف بشه و هم به شان اجتماعی ش بر بخوره


من خیلی در این موارد تجربه دارم با اینکه رشتم سینما ست حتی به کارت دانشجویی قانع نمی شن و برای یه هندی کم کوچولو شما رو می گیرن و مانع کارتون می شن و این در کار فیلمسازی یعنی یک روز خرج اضافه و چند روز به تاخیر افتادن کار برای گرفتن مجوز


جالبه بدونید ما حتی برای پروژه های کلاسی در دانشکده خودمونم اجازه گرفتن عکس نداشتیم

به هر حال می تونید بدون مجوز کار کنید اما باید این احتمال رو بدید که دچار مشکل بشید مخصوصا در مناطقی که مشکل ساز تر است مثل مرکز شهر ، مترو و .......

اگر دانشجو هستید از دانشگاه یک مجوز بگیرید و دیگه خیالتون راحته ( هر کی اومد می زنین تو گوشش:box: شوخی کردم چون بازم با داشتن مجوز بهتر محکم و با احترام باشین )

اگر از دوستانتون دانشجوی عکاسی باشند که دیگه خیلی داحتتر می تونن براتون مجوز بگیرن
و دیگه خیالتون راحته
البته ممکنه بدون مجوز هم بعضی جاها مشکلی نباشه ( ممکنه من اسم جایی ببرم و کسی بگه نه اونجا به مجوز احتیاجی نداره به هر حال اینا قاعده مند نیست ممکنه کسی که بخواد گیر بده یه روز باشه یا نباشه )

اما بعضی جاها صد در صد به مجوز احتیاج داره
برای فیلم برداری که صد در صد حتی غیر از ناجی هنر اگه بخواید در پارک فیلمبرداری کنید نیاز به مجوز از شهرداری هم دارید

بعضی از جاها هم که غیر از موارد گفته شده باید چابک باشید که بتونید از دست خلافکارا فرار کنید

مثل مولوی ( کوچه مرغی ) که من مجوز هم نداشتم و تنهایی هم رفته بودم برای عکاسی خیلی مخفی این کار رو می کردم و دو سه بار هم از چنگ شون فرار کردم خیلی خاطره شیرین و ماجراجویانه ای بود منم میمیری برای خطر
به هر حال توصیه نمی کنم برای عکاسی اونجا برین تا دوربینو ببینن می اوفتن دنبالتون ولی خیلی جای خوب و خطر ناکیه برای عکاسی

«عكاس جنگ» جمعه ، دوم اسفند ماه، ساعت 22 و به مدت 80 دقیقه از شبكه مستند پخش مي شود.

سلام
امروز 23 بهمن مشغول عکاسی در کوچه های اطراف خیابان فاطمی بودم و از درختان داخل کوچه ها عکس میگرفتم
محلی که عکس میگرفتم هیچ سازمان یا اداره ای اطرافش نبود و کاملا معمولی بود درختان زیبایی داشت
که ناگهان صدای ماشین پلیس اومد و چند تا بوق زد و جلوی من توقف کرد و مکالمه ما:
نوشته های Bold شده حرفهای ا فسر پلیس است
افسر پلیس : از چی عکس
- از درختا
: برای چی عکس میگیری؟ مجوزتو ببنیم
-برای خودم ، مجوز ندارم
: پس عکاس نیستی
: مگه نمیدونی عکاسی تو انظار عمومی!!! ممنوعه ؟؟؟( بالحن پرخشگرانه)

- خیر تا جایی که من اطلاع دارم عکاسی در سطح شهر مجوز نمیخواد اینجام یه کوچه است ‍ ! درسته ؟؟تابلو ممنوع بودن عکاسی هم نداره!
ولی اگه شما میگین عکس نگیرم باشه من ادامه نمیدم

: من پلیسم و بهت میگم در انظار عمومی ممنوعه باید مجوز قضایی داشته باشی دوربینتو میگیرم فردا با مدارک بیا کلانتری
اگه یه وقت از زن مردم عکس گرفته باشی و شاکی داشته باشی باید بررسی شه

- شما که دیدید من از کجا داشتم عکس میگرفتم اینم عکسش چرا این حرفو میزنید؟
در این هنگام دوربینو ازم گرفت کاغذشو در اورد که پرونده تشکیل بده
داخل ماشینو نگاه کردم دیدم داره متهم بازداشتی میبره و برا همین جا نداره منم سوار کنه
گفتم آقا شما عکسها رو ببین گفت چجوریه ؟؟؟؟ نشونش دادم شروع کرد نگاه کردن !
و هی نگاه میکرد عکس درخت میدید
گفت: فقط از همینا عکس گرفتی
گفتم بله
برا چی از در ساختمونای قدیمی عکس میگیری
- زیباست چون و فکر میکنم مشکلی نداره از نظر قانونی
بچه این محلی ؟
خیر
محل خودتون درخت نداره که اومدی اینجا عکس میگیری
- گفتم چرا اونجارو قبلا عکاسی کردم
دوربینو رو پاش نگه داشت شانس اوردم لنز هود داشت و گرنه حسابی خش مینداخت لنزو
10 بار نگاه کرد عکسارو
متهما صندلی عقب خندشون گرفته بود که چیزی پیدا نمیکنه
سرباز راننده آروم بهش گفت آقا ولش کن
گفت برو دیگه این اطراف عکاسی نکن!
دوربینمو گرفتم و سکوت کردم
اینم محلی که عکاسی میکردم
فایل پیوست 75044

اقاجای شک برانگیز نباید عکاسی کنی که توی دردسم نیوفتی.اطراف فاطمی ومطهری وکلا جاهایی که اماکن دولتی رده بالا وجودداره نبایدکارهای اینچنینی کرد. محله توریستی که نیست. خودتون وضعیت رو میدونید.اون مامورها کارشون رو انجام میدن.اگه ماموروظیفه شناستری بود حتی شایدشک میکرد که عکسهای دیگری هم هست و به طریقی ارسالشون کردید!!! جدی میگم.برخی مامورها نتیجه گیری های عجیبی میکنند. شاید شک کنندکه مثلا از اشخاص خاصی دارید عکاسی میکنید.شما که نمیدانید اونجا خانه چه کسی هست(صرفنظرازادارات دولتی) ولی خدایی تواین خیابان زشت شما واقعا سخت میتونید کسی رو قانع کنیدکه دارید از درختا عکس میگیرید.من بودم باورنمیکردم.شایداطراف مرکزقدیم شهر سوژه های باورپذیرتری باشه.چرا اونجا اخه؟;-)

"کشور آزادی در حد مطلق" !!!

وقتی مجوز عکاسی به سادگی صادر میشه چرا از مجوز های عکاسی استفاده نمیکنید
ناجی هنر به سادگی مجوز میده

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط saed_violin

وقتی مجوز عکاسی به سادگی صادر میشه چرا از مجوز های عکاسی استفاده نمیکنید
ناجی هنر به سادگی مجوز میده

---

من تاجایی که در سایتش دیدم باید معرفی نامه از محلی باشه که شما به عنوان عکاس براش کار میکنید
بنابراین شامل بقیه عکاسان نمیشود

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Shadows

من تاجایی که در سایتش دیدم باید معرفی نامه از محلی باشه که شما به عنوان عکاس براش کار میکنید
بنابراین شامل بقیه عکاسان نمیشود

---

شما در یکی از انجمن های عکاسی (ثبت شده) عضو باشید میتونید از اونها نامه بگیرید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Shadows

سلام
امروز 23 بهمن مشغول عکاسی در کوچه های اطراف خیابان فاطمی بودم و از درختان داخل کوچه ها عکس میگرفتم
محلی که عکس میگرفتم هیچ سازمان یا اداره ای اطرافش نبود و کاملا معمولی بود درختان زیبایی داشت
که ناگهان صدای ماشین پلیس اومد و چند تا بوق زد و جلوی من توقف کرد و مکالمه ما:
نوشته های Bold شده حرفهای ا فسر پلیس است
افسر پلیس : از چی عکس
- از درختا
: برای چی عکس میگیری؟ مجوزتو ببنیم
-برای خودم ، مجوز ندارم
: پس عکاس نیستی
: مگه نمیدونی عکاسی تو انظار عمومی!!! ممنوعه ؟؟؟( بالحن پرخشگرانه)

- خیر تا جایی که من اطلاع دارم عکاسی در سطح شهر مجوز نمیخواد اینجام یه کوچه است ‍ ! درسته ؟؟تابلو ممنوع بودن عکاسی هم نداره!
ولی اگه شما میگین عکس نگیرم باشه من ادامه نمیدم

: من پلیسم و بهت میگم در انظار عمومی ممنوعه باید مجوز قضایی داشته باشی دوربینتو میگیرم فردا با مدارک بیا کلانتری
اگه یه وقت از زن مردم عکس گرفته باشی و شاکی داشته باشی باید بررسی شه

- شما که دیدید من از کجا داشتم عکس میگرفتم اینم عکسش چرا این حرفو میزنید؟
در این هنگام دوربینو ازم گرفت کاغذشو در اورد که پرونده تشکیل بده
داخل ماشینو نگاه کردم دیدم داره متهم بازداشتی میبره و برا همین جا نداره منم سوار کنه
گفتم آقا شما عکسها رو ببین گفت چجوریه ؟؟؟؟ نشونش دادم شروع کرد نگاه کردن !
و هی نگاه میکرد عکس درخت میدید
گفت: فقط از همینا عکس گرفتی
گفتم بله
برا چی از در ساختمونای قدیمی عکس میگیری
- زیباست چون و فکر میکنم مشکلی نداره از نظر قانونی
بچه این محلی ؟
خیر
محل خودتون درخت نداره که اومدی اینجا عکس میگیری
- گفتم چرا اونجارو قبلا عکاسی کردم
دوربینو رو پاش نگه داشت شانس اوردم لنز هود داشت و گرنه حسابی خش مینداخت لنزو
10 بار نگاه کرد عکسارو
متهما صندلی عقب خندشون گرفته بود که چیزی پیدا نمیکنه
سرباز راننده آروم بهش گفت آقا ولش کن
گفت برو دیگه این اطراف عکاسی نکن!
دوربینمو گرفتم و سکوت کردم
اینم محلی که عکاسی میکردم
فایل پیوست 75044

---

روابط عمومی وقدرت ارتباط در چنین اتفاقاتی بسیار مهم است و مجوز و کارت خبرنگاری و ... عموما کاربردی ندارد. فقط هم مختص ایران نیست و اگر وبلاگ های عکاسان مختلف در نقاط گوناگون دنیا مطالعه بفرمایید پر است این برخورد های سلیقه ای و گاه خشن .

Police Intimidation Watch: Photographer Wins $1.1 Million for Malicious Prosecution

Chicago to Pay $100,000 to Photographer Who Was Beaten by Cops

یهترین روش برخورد در چنین مواقعی این است که با لبخند ابتدا با فردی که جلوی شما را گرفته دست بدهید و بعد یک توضیح منطقی درباره کار خود ارائه بدهید. اینکه ابتدا به ساکن به مامور بگویید " چون عکاسی در فضای عمومی ممنوع نیست من عکس می گیرم " زیاد توضیح قانع کننده ای نیست . در این روزگار وانفسا که هر کس هزار مشکل و گرفتاری دارد چرا یک فرد باید انقدر بیکار باشد که تنها بدلیل این که عکاسی ممنوع نیست ، از در و دیوار عکاسی کند؟ حتما باید هدفی پشت آن باشد.

مثلا می توانسید اگر در شرایط آن بودید بفرمایید بنده دانشجو هستم و برای پروژه کلاسی باید چند عکس از درختان و خیابان بگیرم ، یا اینکه مثلا یک گالری هنری این اطراف است و برای تبلیغات آنها عکس میگیرم ، و اگر مشکل خاصی هست به عکاسی ادامه ندهم.
بعدا اگر دیدید که طرف مقایل اصطلاحا بدقلقی می کند می توانید با یاد آوری قانون به اون بگویید : البته عکاسی در اماکن عمومی آزاد است و اکر مسئله خاصی نباشد طبق قانون نمی شود جلوی عکاس را گرفت.
منظور ازین صحبت ها این است که این دست دلایل برای هر کس منطقی و قابل قبول است ولی اینکه شما در برابر مامور قانون بگویید چون عکاسی مجاز است من عکس می گیرم قدری صورت ناخوشی دارد و برخوردی که شاهد آن بودید نامحتمل نیست.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط DELL

روابط عمومی وقدرت ارتباط در چنین اتفاقاتی بسیار مهم است و مجوز و کارت خبرنگاری و ... عموما کاربردی ندارد. فقط هم مختص ایران نیست و اگر وبلاگ های عکاسان مختلف در نقاط گوناگون دنیا مطالعه بفرمایید پر است این برخورد های سلیقه ای و گاه خشن .

Police Intimidation Watch: Photographer Wins $1.1 Million for Malicious Prosecution

Chicago to Pay $100,000 to Photographer Who Was Beaten by Cops

یهترین روش برخورد در چنین مواقعی این است که با لبخند ابتدا با فردی که جلوی شما را گرفته دست بدهید و بعد یک توضیح منطقی درباره کار خود ارائه بدهید. اینکه ابتدا به ساکن به مامور بگویید " چون عکاسی در فضای عمومی ممنوع نیست من عکس می گیرم " زیاد توضیح قانع کننده ای نیست . در این روزگار وانفسا که هر کس هزار مشکل و گرفتاری دارد چرا یک فرد باید انقدر بیکار باشد که تنها بدلیل این که عکاسی ممنوع نیست ، از در و دیوار عکاسی کند؟ حتما باید هدفی پشت آن باشد.

مثلا می توانسید اگر در شرایط آن بودید بفرمایید بنده دانشجو هستم و برای پروژه کلاسی باید چند عکس از درختان و خیابان بگیرم ، یا اینکه مثلا یک گالری هنری این اطراف است و برای تبلیغات آنها عکس میگیرم ، و اگر مشکل خاصی هست به عکاسی ادامه ندهم.
بعدا اگر دیدید که طرف مقایل اصطلاحا بدقلقی می کند می توانید با یاد آوری قانون به اون بگویید : البته عکاسی در اماکن عمومی آزاد است و اکر مسئله خاصی نباشد طبق قانون نمی شود جلوی عکاس را گرفت.
منظور ازین صحبت ها این است که این دست دلایل برای هر کس منطقی و قابل قبول است ولی اینکه شما در برابر مامور قانون بگویید چون عکاسی مجاز است من عکس می گیرم قدری صورت ناخوشی دارد و برخوردی که شاهد آن بودید نامحتمل نیست.

---

بنده کاملا با لبخند باهاشون برخورد کردم وگرنه دوربینمو پس نمیدادن!
متاسفانه اون قسمت هم که میگین مثلا میگفتید دانشجو هستم و غیر
بنده دروغ نمیتوانم بگویم :)
موفق باشید
بنده هیچ ناخوشی در این نمیبنم که به مامور گفته ام کارم قانونی است و البته همه اینها با احترام به ایشان گفته شد

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Shadows

بنده کاملا با لبخند باهاشون برخورد کردم وگرنه دوربینمو پس نمیدادن!
متاسفانه اون قسمت هم که میگین مثلا میگفتید دانشجو هستم و غیر
بنده دروغ نمیتوانم بگویم :)
موفق باشید
بنده هیچ ناخوشی در این نمیبنم که به مامور گفته ام کارم قانونی است و البته همه اینها با احترام به ایشان گفته شد

---

عرض نکردم دروغ بگوببد ، گفتم اینها مثال دلایل قابل قبول هستند.
بهرحال قصد بنده این بود که کمکی کرده باشم و تجربه ام را عرض کنم چون در طول هفته و ماه چندین بار ازین اتفاقات برای من می افتد ولی شاید معدود مواردی بوده که کارت خبرنگاری و کاغذ آفیش به آنها نشان داده ام و تقریبا همیشه مسئله با صحبت ختم به خیر می شود. ولی وقتی به مامور قانون وظایفش را یاداوری کنید چنین اتفاقاتی طبیعی است

موفق باشید